Para dziewiąta - koza

Chronolia

Zegar wiszący na ścianie tykał tak głośno, że jego dźwięk wwiercał się w zmęczony umysł Jonathana. Czas na oddanie kolejnej części pracy mijał nieubłaganie, a on siedział i patrzył w ekran komputera. Nie mógł wykrzesać z siebie ani krztyny motywacji – był zmęczony pracą, studiami, badaniami i brakiem snu, z którego musiał regularnie rezygnować na rzecz nauki.

Z marazmu wyrwał go dźwięk wibracji, wprawiających w lekki ruch telefon leżący na jego biurku. Tylko na niego spojrzał, a gdy zobaczył, kto dzwoni, wywrócił oczami i w akcie bezsilności oparł czoło o blat taniego biurka z Ikei. Telefon nie przestawał wibrować. Jonathan sięgnął po telefon i w końcu odebrał.

— Stevenson, już myślałem, że umarłeś.  — Głos jego opiekuna naukowego brzmiał na poddenerwowany — Właśnie dostałem wiadomość, że jeśli nie skończysz tych dwóch artykułów na za tydzień, dziekan zabierze nam grant. Wtedy wszystkie badania będą stracone.

Jonathan zamarł na moment i nie wiedział, co ma powiedzieć.

— Tak, wiem, przepraszam — wymamrotał i poczuł, że serce podchodzi mu do gardła.

— Masz czas do następnego czwartku. Chcę przeczytać te twoje wypociny, zanim dam je promotorowi. — Po tych słowach, profesor Smith się rozłączył..

Jonathan wrócił do tępego wpatrywania się w ekran i migający miarowo wskaźnik tekstu. Mała, pionowa kreska działała na niego wręcz hipnotyzująco i mimo tego, jak monotonne było jej pojawianie się i znikanie, z jakiegoś nieznanego Jonathanowi powodu, nie mógł oderwać od niej wzroku. Dopiero po dłużej chwili przeczesał (już zdecydowanie zbyt długie) blond włosy i podrapał się po brodzie (też zdecydowanie wykraczającej swoją długością poza jakiekolwiek granice zdrowego rozsądku). Czuł ogarniającą go coraz gwałtowniej bezsilność, ale nie mógł dłużej tak siedzieć. Zbyt wiele zależało od tego, czy zdąży. Nie mógł przecież dopuścić, aby grant, na który tak pracowali, został im odebrany.

Wszedł na pocztę, w poszukiwaniu materiałów, które dostał od Tessie kilka dni wcześniej. Postanowił wziąć się w garść i zrobić to, co musiał, mimo tego, że w jego oczach sytuacja wydawała się już stracona. W pewnym momencie coś jednak rzuciło mu się w oczy. Zmarszczył lekko brwi i kliknął nagłówek wiadomości, w którym ktoś pytał, czy brakuje mu czasu.

Strona, na którą przeniósł go link z wiadomości, wyglądała wiarygodnie i wzbudzała na tyle zaufania, że był w stanie uwierzyć, że to, czego dotyczy, jest prawdą. Jako naukowiec powinien był zdecydowanie poddać wątpliwości to, że coś takiego jak pastylki na brak czasu istnieje, a nawet jeśli istnieje, raczej działa na zasadzie placebo.

BRAKUJE CI CZASU NA WSZYSTKO, CO POWINIENEŚ ZROBIĆ? CHCESZ CZĘŚCIEJ WYCHODZIĆ ZE ZNAJOMYMI A NIE ŚLĘCZEĆ NAD PRACĄ, KTÓRĄ MIAŁEŚ ZROBIĆ NA WCZORAJ? NASZ PRODUKT JEST DLA CIEBIE! STUPROCENTOWA GWARANCJA DZIAŁANIA. W PEŁNI BEZPIECZNE I PRZEBADANE PRZEZ KOMISJĘ ZDROWIA.*
*należy używać zgodnie z zaleceniami zawartymi w ulotce.

Jonathan w pierwszym odruchu uniósł lekko kącik ust do góry, bo brzmiało to zbyt pięknie, aby mogło być prawdziwe. Przeszedł jednak wzrokiem do dalszej części strony, ponieważ to, co przeczytał, porządnie go zaintrygowało. Odetchnął głęboko i zaczął czytać dalej.

Chronolia to tabletki dla wszystkich, którzy walczą z brakiem czasu. Substancje czynne suplementu nie wydłużają cudownie czasu, lecz wpływają na to, jak postrzega go ludzki mózg. Po zażyciu jednej tabletki godzina magicznie zmieni się dla Ciebie w cztery i będziesz w stanie wykonać wszystkie ważne obowiązki w zdecydowanie krótszym czasie, niż zwykle. Niezapowiedziana wizyta znajomych, a w Twoim mieszkaniu jest bałagan? Nie napisany esej, a czasu coraz mniej? Chronolia sprawi, że w krótszym czasie uporasz się z większą ilością zadań, lub po prostu… Dłużej odpoczniesz. Zamów swoje opakowanie Chronolii już teraz w promocyjnej cenie – nigdzie nie dostaniesz jej taniej!

Jonathan zdawał sobie sprawę z tego, że tabletki to zapewne zwykły chwyt marketingowy, a właściciele korporacji, która je produkuje, liczą na duży przypływ gotówki. Mężczyzna postanowił przeprowadzić drobne śledztwo. W pierwszej kolejności przeczytał opinie zadowolonych klientów. Większość z nich nie mogła powiedzieć złego słowa o specyfiku, który “zmienił ich życie”. Nie starczyło mu to jednak do podjęcia decyzji. Musiał poczytać też o koncernie, który produkował leki. Okazało się, że jest to nowa firma, ale całkiem wiarygodna. Postanowił więc, że sam przekona się o skuteczności tego złotego środka na wszystkie problemy pierwszego świata, tym bardziej, że gdyby to działało, byłoby dla niego prawdziwym zbawieniem.

Minęły równo dwa dni wypełnione ciężką pracą, kiedy paczka w końcu przyszła. Przesyłka kryła w sobie, dość spory jak na leki, kartonik. Jonathan otworzył go z ciekawością, a gdy przechylił pudełko, na jego dłoń wypadła ulotka i niebieska, plastikowa buteleczka. Przyjrzał jej się chwilę w zastanowieniu, po czym przystąpił do czytania ulotki.

Jedna pastylka na dobę, o dowolnej porze dnia. Może powodować lekkie zawroty głowy. Nie należy prowadzić auta i przyjmować w ciąży.

Ulotka ani słowem nie wspominała o skutkach ubocznych, co nawet go ucieszyło. Z resztą sam nigdy nie czytał tej części. Gdyby to robił, nie wziąłby do ust żadnych leków. W końcu przekręcił korek buteleczki i wyjął z niej jedną dawkę. Żelowa tabletka połyskiwała w słońcu wpadającym z zewnątrz przez odsłonięte okna. Jonathan połknął ją i popił dużą ilością wody, po czym usiadł do biurka.

Po około piętnastu minutach poczuł się dość dziwnie. Tak, jakby wszystko, co działo się dookoła niego, drastycznie zwolniło. Podszedł do okna, aby zobaczyć, czy auta nie jadą jakoś wolniej. Ku jego zdziwieniu, poruszały się jednak tak, jak zwykle. Gołębie wciąż sterczały na jego parapecie, oczekując, że wysypie im coś do jedzenia, a przechodnie wędrowali ulicami, nie zwracając uwagi na to, co ich otacza. On jednak czuł się tak, jak podczas jednego z wielu nudnych wykładów. Jakby czas nienaturalnie rozciągnął się w jego postrzeganiu do granic możliwości. Miał wrażenie, że to wszystko trwało jakieś dziesięć minut, jednak gdy spojrzał na zegarek wiszący w kuchni, zorientował się, że nie minęła nawet minuta od momentu, kiedy wstał od biurka.

Jonathan zaczął pracować i w końcu pisał tak szybko, że aż się kurzyło. Klawisze pod jego palcami niemal płonęły, a niedługo potem dokończył w końcu to wszystko, z czym męczył się przez ostatnie dwa tygodnie. Opadł na krzesło i odetchnął głęboko, po czym ziewnął długo i przeciągnął się, dumny z siebie. W ciągu godziny udało mu się zamknąć jeden z artykułów i odnaleźć materiały potrzebne do napisania drugiego. Czuł jednak, że tabletka powoli przestawała działać, a tykanie zegara w końcu dotarło do jego uszu, bo do tej pory był tak skupiony, że nawet nie zwracał na niego uwagi.

            Mijały kolejne dni, a on w końcu miał na tyle dużo czasu, aby pracować, cieszyć się czasem wolnym, wysypiać się i spotykać z Tessie, za którą niesamowicie się stęsknił. W końcu znalazł rozwiązanie, którego tak długo szukał. Jonathan zachłysnął się jednak możliwościami, które znajdowały się w zasięgu ręki. Zaczął na siebie brać zbyt wiele i jedna tabletka na dobę już mu nie starczała. Czuł też, że jego ciało przyzwyczaiło się do tej dawki, przez co Chronolia działała słabiej, niż na początku.

            Jonathan siedział przy biurku, wpatrując się w niewielką buteleczkę. Teoretycznie mógł wziąć jeszcze jedną dawkę. W końcu w ulotce nie było mowy o żadnych skutkach ubocznych. Jednocześnie czuł, że skoro dawka jest tak ściśle określona, a lek ma tak duży wpływ na równowagę chemiczną mózgu, nie powinien ryzykować. Kusiło go jednak poczucie władzy, którą miał nad czasem i sobą za po pierwszej dawce. Wysypał na blat biurka dwie tabletki i odetchnął głęboko. Był już blisko podjęcia decyzji, ale dla czystego sumienia postanowił poszukać jakichś informacji w internecie.

            Po jakimś czasie i przejrzeniu kilkunastu wyników wyszukiwania, nie znalazł nic. Nikt nie skarżył się na to, że miał biegunkę, depresję albo halucynacje. Albo koncern dbał o to, aby nikt się nie wysypał z tym, co mu dolega, albo faktycznie skutków ubocznych nie było. Jonathan wolał wierzyć w tę drugą okoliczność.

            — Raz się żyje — mruknął do siebie pod nosem i nie myśląc już dłużej, połknął obie tabletki na raz.

            Niedługo potem, znowu poczuł się jak król życia. Mógł wszystko, bo na wszystko miał czas. Dawka leku którą przyjmował rosła i rosła z każdym tygodniem. W końcu im więcej zadań tym potrzeba więcej czasu. Praca sama by się nie napisała, a poza tym tak bardzo chciał, aby między nim a Tess było jak dawniej – spokojnie i beztrosko.

            — Jesteś ostatnio jakiś dziwny. — Tessie patrzyła na niego zaniepokojona, przytulając się do Jonathana, który w końcu znalazł dla niej chwilę.

            — Nie, no co Ty. Wszystko jest ok — powiedział wesoło i wrócił do gotowania obiadu.

            Wszystko robił szybko, jakby ktoś go gonił. Tessie była zaniepokojona jego stanem, bo nigdy taki nie był. Nigdy się nie spieszył, zwykle wykonywał każdą czynność leniwie i z zastanowieniem. A teraz o mały włos nie spalił ścierki.

            — Uważaj, chcesz wszystko puścić z dymem? — zapytała, rzucając się w stronę zlewu, aby ugasić mały pożar. — Jesteś przepracowany. Za dużo bierzesz na siebie. Bardzo się martwię — powiedziała, nie odrywając od niego wzroku.

            Jonathan nic nie odpowiedział. Jakby się wyłączył. Patrzył tępo przez okno, a wyraz jego twarzy gwałtownie się zmienił. Wyraźnie się czegoś przestraszył.

Od jakiegoś czasu miał wrażenie, że ktoś go obserwuje, a teraz zobaczył swojego stalkera na własne oczy. Mężczyzna, ubrany w czarną bluzę, z kapturem na głowie, wpatrywał się w niego tak, jakby wiedział o nim wszystko. Jonathan zasłonił okno i popatrzył na swoją dziewczynę.

            — Czy ty mi powiesz, co tu się dzieje? — zapytała, już wyraźnie poddenerwowana, bo nie rozumiała całej tej sytuacji. — Czy ty coś ćpasz? — rzuciła w końcu, łapiąc się pod boki.

            — Nie, nic nie biorę, wszystko ok — skłamał i odetchnął głęboko, uśmiechając się szeroko — po prostu robi się już ciemno, a po co wszyscy mają widzieć, co robimy? — zapytał, jak gdyby nigdy nic i mrugnął do Tessie, która uśmiechnęła się lekko.

            Tak naprawdę nic nie było ok. Jego organizm potrzebował coraz większych dawek. Kolejne dwie paczki były już w drodze, a on brał już nawet pięć tabletek na dobę. Inaczej nie potrafił już poradzić sobie z tym, jak szybko płynął czas i jak trudno było mu zrobić cokolwiek. Czuł, że jego dłonie drżą coraz bardziej.  W nocy nie mógł spać, przez dręczące go koszmary i ciągłe poczucie, że ktoś go obserwuje. Miał wrażenie, że ktoś stoi za oknem, mimo że mieszkał na drugim piętrze. Kiedy nie robił nic, widział rzeczy, których nie było. Mózg płatał mu figle, a on nie umiał już sobie z tym poradzić. Kiedy nie brał, było tylko jeszcze gorzej…

            — Jonathan… Powiedz mi, co się dzieje… — Tessie nie dawała mu spokoju.

            Powoli miał jej dosyć. Ciągłych pytań, zmartwień i kłótni.

            — Nic się nie dzieje, do cholery jasnej! — ryknął w końcu, a dziewczyna aż się od niego odsunęła. Jego głos odbijał się od kamiennych ścian budynku uczelni, niosąc się po korytarzach.

            Pierwszy raz, od kiedy się poznali, zobaczył w jej oczach lęk. Jej drobna twarzyczka zdradzała w tej chwili tak ogromne przerażenie, że jemu samemu zrobiło się przykro. Poczuł, jak do oczu napływają mu wielkie łzy bezsilności, których nie był w stanie powstrzymać.

            — Wszystko się dzieje… Tess, jestem wariatem… Jestem pieprzonym ćpunem i wariatem… — jęknął bezsilnie, chowając twarz w dłoniach.

            Ludzie, którzy przemieszczali się z jednej sali do drugiej, przyglądali się im, jakby byli jakąś dziwaczną atrakcją.

            — Chodź, to nie jest miejsce na rozmowy… — wyszeptała i złapała go za rękę, niemal siłą wyciągając go z budynku.

            Jonathan pokiwał głową i poszedł za nią, przecierając twarz i próbując złapać oddech. Kiedy byli na zewnątrz, rozejrzał się dookoła. Czuł na sobie spojrzenia miliona ludzi, mimo że nikogo nie było w pobliżu. A może ktoś był i czekał na to, aby zabić jego i Tessie? Nie wybaczyłby sobie, gdyby przez głupie tabletki coś jej się stało.

            — Tess, nie, oni patrzą… Oni wszystko wiedzą… — powiedział szeptem Jonathan, trzymając się jej najbliżej, jak tylko mógł.

            Na wszelki wypadek, gdyby musiał zasłonić ją własną piersią.

            — Przerażasz mnie… — odparła tylko i przełknęła głośniej ślinę, ciągnąc go ciągle do swojego mieszkania. Nie była w stanie zostawić Jonathana, nawet mimo lęku, który w niej wzbudzał.

            Jonathan zatrzymał się w pewnym momencie i napiął wszystkie mięśnie, chowając ją za sobą. Niedaleko, za jednym z aut stojących na parkingu ujrzał dwóch zamaskowanych mężczyzn, którzy wwiercali się w niego wzrokiem. Czuł ich lodowate spojrzenia na całym sobie. Nie mógł dopuścić, żeby się do nich zbliżyli. Kiedy zaczęli iść w ich stronę, Jonathan złapał Tess za rękę i rzucił się biegiem w przeciwnym kierunku. Dziewczyna kompletnie nie wiedziała, co się dzieje. Wbiegli na przejście dla pieszych na czerwonym świetle. Nie zdążyła mu się wyrwać…