Para druga - zebra

Gnany niepokojem i złymi przeczuciami John wbiegł do wskazanego przez tajemniczego R.

budynku. Wyglądał jak normalna kamienica, wyjęta z biednej dzielnicy miasta. Obdrapana

fasada, białe, stare okna, z brudnymi szybami i popisane przez chuliganów drzwi. W

korytarzu, w którym się znalazł powietrze pachniało wilgocią i starością. Rozejrzał się

dookoła. Wnętrze wyglądało całkiem normalnie, podłoga była wyłożona dziwnymi kafelkami,

ściany zapewne kiedyś były białe, a na końcu ów korytarza znajdowało się wejście,

najprawdopodobniej do czyjegoś mieszkania.

Postanowił udać się w tamtym kierunku, otwierając kolejne zdewastowane drzwi, jednak

zamiast należącej do młodego dresa kawalerki ujrzał zejście w dół, schody do podziemia.

Szczerze? Bardzo bał się tam schodzić. Dłonie zaczynały mu się trząść, ale decyzja

zapadła, gdy zobaczył czerwoną strzałkę, wskazującą w dół ciemności.

Zaczął więc pokonywać schody, próbując na daremno uspokoić wyrywające się z piersi

serce.

W końcu jego najlepszy przyjaciel i sekretna miłość mógł być na skraju życia i śmierci. Na

myśl o Alexandrze przyspieszył kroku.

Chyba nikt nie będzie zdziwiony, jeśli powiem, że u dołu schodów znalazł kolejne drzwi.

Nacisnął klamkę, ale nic się nie otworzyło.

— Co jest, do cholery? — warknął poirytowany. Włączył latarkę w rozładowującym się powoli

telefonie i zaczął skanować przestrzeń dookoła, w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby mu

przejść dalej.

Na ścianie znajdował się stojak z trzema kluczami. Coś było nie tak, oczywistym wydawało

się, że tylko jeden pasuje, ale chwila. One wszystkie były takie same! Zaczął się

zastanawiać, co się stanie, gdyby wybrał niewłaściwy.

Chwilę później coś zatrzęsło się pod jego stopami. Odskoczył oparzony. Stał na zapadni,

jeśli wybierze źle, może pożegnać się i z Alexandrem i z własnym życiem.

Pierś już bolała go, od uderzeń rozszalałego serca.

— O mój Boże — powtarzał ciągle, szukając jakiejkolwiek odpowiedzi dookoła. Nagle,

zobaczył coś za owym stojakiem, napis. DATA URODZIN.

Pod każdym z kluczy znajdowała się inna data: 22 czerwca 1996, 24 lutego 1997, oraz 12

grudnia 1996. Biorąc pod uwagę fakt, że chodziło o życie Alexa, wszystkie daty łatwo do

niego przemawiały: pierwsza była datą, kiedy się poznali, druga — dniem ich rozstania, na

kilka smutnych i długich lat, a ostatnia była datą urodzin jego przyjaciela. Wybrał więc szybko klucz wiszący nad nią, a drzwi ustąpiły, gdy przekręcił go w zamku.

Zastanowił się chwilę, ale w końcu zdecydował, że wchodzi do środka.

Następne pomieszczenie na szczęście było oświetlone. Znajdowało się w nim puste biurko, z

przysuniętym, drewnianym krzesłem, oraz monitor.

Usiądź, mówił napis na obdrapanej ścianie. Powstrzymując drżenie rąk, odsunął powoli

krzesło i zajął na nim miejsce. Czekał chwilę, rozglądając się nerwowo, aż nagle podskoczył,

gdy na monitorze pojawił się obraz. W kolejnym pokoju, pokazanym na ekranie, znajdował

się jego ukochany Alex, dobijający się do drzwi, bliski histerii, cały mokry, tak bardzo, że

John nie był pewien, czy to aby na pewno pot.

— Alexander! — zawołał, bo pomimo wszystko ulżyło mu, że chłopak jeszcze żyje. Ten

odwrócił się nagle, jakby usłyszał jego głos.

— John? — skądś, chyba z ukrytych głośników, rozległ się jego roztrzęsiony głos — Johny,

jesteś tam?

— Tak, Alex, widzę cię!

— Gdzie jesteś?!

— Nie wiem, widzę cię na monitorze. Musisz mieć kamerę w pokoju.

— John — powiedział cicho, jego głos nasiąknięty był niepokojem — Tak strasznie się boję.

— Wiem, Allie — brunet starał się uspokoić przyjaciela — Nie martw się, coś wymyślimy,

żeby cię stamtąd wydostać. Spokojnie — powtarzał co chwilę.

Alexander oparł się o stalowe drzwi i osunął na podłogę, ukrywając twarz w dłoniach.

— Nie płacz, Alexander — rzucił błagalnie John — Wszystko będzie dobrze…

Zapadło milczenie, przerywane co chwilę szlochem szatyna. Jego „wolny” przyjaciel

przeszukiwał pokój, zarówno swój, jak i ten na ekranie, w poszukiwaniu czegokolwiek, aż

nagle spod sufitu wysunął się minutnik, odliczający od dwudziestu w dół.

— Dwadzieścia minut?! — wrzasnął John, dopadając komputera. Pojawił się na nim

komunikat: KAŻDY TWÓJ BÓL TO KOLEJNA WSKAZÓWKA.

Co? Co to miało do ciężkiej cholery znaczyć? Alexander też najwyraźniej to zauważył,

ponieważ przerażony wpatrywał się jakiś punkt, którego brunet nie widział.

Zaczął przeszukiwać szuflady biurka, szukając jakiejkolwiek pomocy, aż natknął się na… Kuchenny tasak.

— Po co to wszystko? — spytał, ale zdawał się już rozumieć. Jeśli chce, żeby jego jedyna

miłość przeżyła, musi zadawać sobie ból.

PALEC — to słowo pojawiło się na ekranie. John poczuł, że robi mu się zimno. Miał sobie…

odciąć palec?

— Po jaką cholerę zadawałeś się z tymi ludźmi? — wrzasnął do przyjaciela, kiedy drzwi za

nim nagle się zamknęły. Nie miał już wyjścia.

— Mogłeś po mnie nie przychodzić! — odkrzyknął spanikowany chłopak.

John spojrzał na niego bez zrozumienia, wiedząc, że Alexander go nie widzi.

— Tak, żeby pozwolić im cię zabić? — student na monitorze pokiwał głową. Obydwoje nie

wiedzieli, co mają robić. John bał się, jak nigdy wcześniej, ale jego skrywana miłość zdawała

się być dużo silniejsza niż strach. Podniósł narzędzie, a w pokoju drugiego chłopaka pojawił

się ekran, na którym mógł zobaczyć przyjaciela, który miał zaraz obciąć sobie palec.

Podniósł do góry nóż i nakierował go na kciuk, ale zatrzymał się, wciąż niepewny. Próbował

jeszcze parę razy, zanim finalnie opuścił ostry przyrząd na dłoń. Z jego ust wyrwał się

łamiący serce wrzask, wiadomość o bólu dotarła do jego mózgu niemalże natychmiast. Krew

zaczęła szybko wypływać z miejsca, gdzie jeszcze parę sekund wcześniej znajdował się

palec.

Alexandrowi zostało dodane pięć minut czasu, miał teraz dwadzieścia trzy minuty.

W jego pokoju pojawił się młotek, wyglądający dość solidnie. Łkając głośno podniósł go i

zaczął desperacko uderzać nim w stalowe drzwi, ale te ani drgnęły.

John trzymał się za lewą dłoń, wrzeszcząc z bólu, ale próbując skupić się na sytuacji. DWA PALCE.

Na ekranie pojawił się nowy napis. Brunet pokręcił głową, będąc na skraju histerii.

— Nie, błagam — krzyknął.

— Nie rób tego — powiedział zrezygnowany Alexander — Oni i tak mnie zabiją. Chcą po

prostu, żebym patrzył na twoje cierpienie, zanim umrę.

— Muszę… — wyszeptał John, z obrzydzeniem podnosząc zakrwawiony tasak. Ręka drżała

mu jak nigdy wcześniej — Muszę, to jest twoja jedyna… szansa… — powtarzał sam do

siebie, przygryzając wargę, żeby nie wrzeszczeć z bólu.

Jego płacz stał się mocniejszy, gdy odciął drugi palec. Za trzecim upuścił nóż, oparł się o

krzesło i zaczął histerycznie wołać o pomoc, zawijając krwawiącą rękę w skrawek białej

koszulki.

Nagle, pokój Alexandra zaczął moknąć, jakby deszcz padał z sufitu. Do ich uszu dobiegł

dźwięk, do złudzenia przypominający grzmot.

Szatyn panicznie bał się burzy.

— Allie — zaczął John, ignorując rozdzierający ból — Spokojnie, to tylko iluzja.

Chłopak na ekranie kiwnął głową, ale mimo wszystko pobladł i zaczął się trząść.

Skutkiem kolejnego poświęcenia Johna była piła, która zdawała się być na tyle silna, żeby

przeciąć drzwi, Alexander skupił się więc na tym.

Ciął, aż do momentu, gdy mógł otworzyć to, co zostało ze stalowej bramy, ale za nią ujrzał

tylko kolejne drzwi. Jęk zawodu i bezsilności wypłynął z jego płuc.

— Ucinałeś sobie palec na darmo — westchnął.

Na jego ekranie pojawiło się zbliżenie na palce Johna. Biedny, trwał w dziwnej agonii,

powtarzając samemu sobie, że wszystko będzie dobrze. Jak mógł go w to wciągnąć? Jak

mógł pozwolić, żeby tak wspaniała osoba jak John cierpiała przez resztę życia z jego

powodu?

Wszystkim byłoby lepiej bez niego.

Nagle, przypomniało mu się coś, co całkowicie porwało jego serce na drobne kawałeczki.

Pasją jego przyjaciela w lokach była gra na fortepianie. Robił to w każdej wolnej chwili, kiedy

tylko był u siebie i nie musiał się uczyć. Grał pięknie, zawsze potrafił uspokoić tym

Alexandra. Coś magicznego było w dźwiękach, które wypływały spod jego palców.

Teraz John nie zagra więcej na pianinie. I to wszystko jego wina.

Alex zaczął nieświadomie nucić melodię z Ojca Chrzestnego, tak piękną i tak prostą, którą

Johny znał już na pamięć, od dobrych kilku lat. Szatyn uwielbiał, kiedy to grał, nie było

lepszego utworu w jego wykonaniu.

Smętna melodia snuła się po pomieszczeniu, aż nagle John przerwał mu słabym głosem.

— Pamiętasz, Alex, jak wychodziliśmy razem do baru, z resztą? Raz byłeś tak pijany, że

pobiłeś się z jakimś typem i złamał ci rękę?

— Pamiętam — odparł smutno — A pamiętasz, jak odwołałeś swoje przyjęcie urodzinowe,

bo miałem atak paniki i siedziałeś ze mną całą noc?

— Tak, było warto — roześmiał się z bólem — Allie?

— Tak?

— Chcę ci coś powiedzieć — powiedział z trwogą, widząc kolejny komunikat. Jego głos

zrobił się chwiejny, pobladł jeszcze bardziej.

— O co chodzi?

— Jestem w tobie zakochany od drugiej klasy liceum — powiedział podnosząc nowe

narzędzie, które ktoś wsunął właśnie do pomieszczenia — Chciałem, żebyś wiedział.

Cisza.

Komunikat na ekranie brzmiał: ZABIJ SIĘ, A PUSZCZĘ GO WOLNO I NIGDY NIE WRÓCĘ DO JEGO ŻYCIA. PORA ZAKOŃCZYĆ TEN HANDEL CZASEM.

Więc to miał zrobić? Jego życie było ceną życia Alexandra?

Tak to się miało skończyć. Już nigdy nie dotknie jego skóry, już nigdy nie pójdą razem do

baru, już nigdy nie będzie się uczył do egzaminu, już nigdy nie napije się kawy, już nigdy nie

nakarmi swojego żółwia.

Nigdy nie będzie mu dane zostać chłopakiem Alexandra.

Ale jeśli on mógł żyć normalnie, to nic więcej się nie liczyło. Jego szczęście było wszystkim,

czego chciał.

Przyłożył lufę pistoletu do skroni.

— Jeszcze się zobaczymy, Allie. To tylko kwestia czasu — wyszeptał.

Strzał.

Drzwi się otworzyły.